Herinneringen aan een Puch.....

Vanmorgen ging ik naar de supermarkt in ons dorp om gevulde koeken voor bij de koffie te halen. En om het uitstapje er nog een beetje verantwoord uit te laten zien kocht ik ook nog groenten en fruit. Dat vond ik in ieder geval een goed evenwicht.

Op de terugweg hoorde ik een brommer over de hoofdstraat aankomen. Dat geluid kende ik! Het bleek een Puch te zijn. Een man van mijn leeftijd zat er, ongetwijfeld trots, in het zadel.

Deze aanblik opende vrijwel direct een deurtje in mijn geheugen.

In maart 1971 werd ik 16 jaar. In de schuur stond al een paar weken een geelwitte Sparta, zo’n buikschuiver. Er was geen haar op mijn hoofd die er maar aan durfde te denken om een voorschot te nemen en stiekem wat rond te rijden op die brommer. Mijn vader was verzekeringsinspecteur en wist me op overtuigende wijze duidelijk te maken welke risico’s ik liep wanneer ik onverzekerd schade veroorzaakte. En mijn vader kon mij in die tijd overal van overtuigen, of de argumenten klopten of niet.

Binnen een paar maanden deed ik de Sparta van de hand en kocht een vierdehands Puch. Zo een met een brede koplamp. Volgens de codes die destijds golden paste een Puch beter bij mij dan zo’n buikschuiver als de Sparta was. Je had zo te zeggen de groep die 'nozems' werden genoemd. Ze reden op een Sparta, een Kreidler of een Batavus. sommige brommers werden nog eens versierd met een soort antenne waaraan een vossenstaart was bevestigd. De haren zaten strak door de Brylcreem en de muziek was vaak Nederlandstalig. Maar men was ook niet vies van een Duitse schlager.

En dan had je de alternatievelingen, spijkerjack of zo'n Afghaanse jas, sjekkies en een Puch (heel soms een Tomos). Lange haren, wat alternatieve muziek en af en toe een stickie roken. Onder het luisteren naar muziek werden de mooiste gesprekken gevoerd, waarbij de diepgang over het algemeen bepaald werd door de hoeveelheid hasj die je had gerookt. Welnu ik behoorde, vond ik, bij deze groep. Vandaar de snelle overstap naar een gammele Puch.

Ik weet nog goed dat ik in de winter van 1971/1972, zonder dat mijn ouders het wisten, regelmatig naar Almkerk reed. Daar was destijds een beroemde soos in een oud schoolgebouw. Bij mij in de klas zaten veel kinderen uit die omgeving en die waren zaterdags te vinden bij de soos. Zou ik toestemming hebben gevraagd dan zou ik daar nooit naar toe mogen gaan. Daarom deed ik het zonder te vragen. Maar direct al de eerste keer, ergens tussen Sleeuwijk en de watertoren van Almkerk, vloog de ketting van mijn Puch los. Ik wist hem weer goed te leggen en voetstaps de soos te bereiken. Daar bleek dat het achterwiel een beetje loszat waardoor het scheef trok aan de kant van de ketting.

Dit probleem loste ik op door later steeds een hamer mee te nemen. Iedere vijf kilometer of zo stopte ik en sloeg met de hamer het achterwiel bij de as weer in positie. Een praktische oplossing, maar niet afdoend. Gelukkig had ik voldoende bij elkaar gespaard om een splinternieuwe Puch te kopen. Ik kocht deze nieuwe brommer voor 645 gulden. Met een gewoon stuur, voetschakelingen een ronde koplamp. Het geld had ik zelf bij elkaar gespaard door in de zomer van 1970 avonddiensten te draaien bij een fritesfabriek aan de Biesboschhaven in Werkendam. Achteraf bezien wel bijzonder lijkt me. Met 15 jaar over de dijk en de Merwedebrug fietsen rond middernacht. En ik bracht al jaren een middagkrant (de Rotterdammer) rond. Zakgeld kreeg ik niet.

Ik was dan ook apetrots dat ik deze brommer met m'n zelf verdiende geld kon kopen. De geur die de motor afgaf tijdens de eerste kilometers kan ik me nog steeds voor de geest halen. In de loop van de tijd heb ik verschillende sturen op deze Puch gehad. Dat was namelijk aan mode onderhevig. Op het ene moment was een supersmal stuurtje in zwang en later was het een mega-breed stuur wat je moest hebben. Het stuur stond wel altijd erg hoog, ook een soort van stoer zal ik maar zeggen.

Al met al had ik veel plezier van m'n Puch. Ik deed hem van de hand, ongeveer twee maanden nadat ik achttien jaar werd. Ik had mijn rijbewijs in die tijd gehaald (tien lessen voor 150 gulden) en schafte onmiddellijk een autootje aan, een NSU-Prinz.

Misschien schrijf ik daar later nog wel eens over.